Tekst i zdjęcia autorstwa Jolanty Kiwertz Offierskiej

Nasze stowarzyszenie uczciło piątą rocznicę istnienia, spotykając się w Hadze w Biurze Radcy Handlowego. Była część bardziej i mniej oficjalna, był szampan, stół szwedzki, śpiew, a nawet tańce, ale tak naprawdę - to najważniejsze było to, że znów mogłyśmy się spotkać.

Od kiedy pamiętam, miałam silną awersję do wszelkich organizacji i nigdy do żadnej nie należałam. Myślę, że głównym powodem mojej niechęci była świadomość, że należąc do jakiejś grupy, automatycznie otrzymam etykietkę, dam się zaobrączkować. Tego, jako duch wolny i niezależny, nie mogłam zaakceptować. Złamałam się tylko ten jeden, jedyny raz i nie żałuję. ToP wydał mi się organizacją bardzo przyjazną, która wymagała od swoich członkiń tylko dwóch rzeczy: żeby były kobietami i żeby mówiły po polsku. Skoro bez trudu mogłam spełnić oba warunki pomyślałam: „ A co mi tam, spróbuję”. Z początku bałam się trochę, że zostanę uwikłana w „babskość”, jeśli wiecie co mam na myśli. Jak każda normalna kobieta lubię babskie pogawędki, ale przecież nie do tego stopnia, żeby zapisywać się do organizacji! Potem zaniepokoiła mnie myśl o etykiecie feministki, bo niby dlaczego tylko dla kobiet? Feministką zaś nie mogę być z powodu mojej babki, która zaszczepiła we mnie przekonanie, ze nie chcę być przez mężczyzn traktowana równo, tylko o wiele lepiej. Jak dotąd żadna z moich obaw się nie potwierdziła. ToP to grupa świetnych kobiet, reprezentujących z racji wykształcenia, zawodu lub zainteresowań tak różne dziedziny, że nie grozi nam, przez kilka kolejnych dekad, brak tematu do dyskusji.

Jako odbiorcę, a nie znawcę sztuki, o wiele bardziej niż techniki malarskie, interesuje mnie, ukryty za swoją sztuką, artysta. Kim jest? Jakich tajemnic karze nam się domyślać? Jakie zakamarki duszy odkrywa, pewny, że ukryty za umownością, formą lub konwencją, może bezpiecznie się obnażyć. Zazdrosna o jego talent, o umiejętność wypowiedzenia się bez kalekiej obecności słów, o możliwość spełnienia, tropię go w każdym obrazie, w każdym przejawie jego sztuki.

Gdyby ToP było firmą handlową, to Krysia Water byłaby naszym towarem eksportowym. Kiedy spotkałam ją pierwszy raz była technikiem budowlanym o zacięciu artystycznym. Malowała akwarele, traktując to jako hobby. Dziś Krysia kończy studia na Akademii Sztuk Pięknych w Amsterdamie. Wierzę głęboko, że to jakiś dobry ‘topowy” duszek zmobilizował ją i pomógł przekuć marzenia w rzeczywistość.

Krysia to realistka, która najpierw wnikliwie przygląda się rzeczywistości, a potem wybiera niektóre jej elementy i pewnymi ruchami pędzla przenosi na płótno. Będą tam już sobie mieszkały na zawsze, ujarzmione i obłaskawione w formie i porządku nadanym im przez Krysię.

W wydawnictwie De Trekschuit ukazała się właśnie książka "Słowa w obcym języku. Dwa holenderskie dzienniki" autorstwa Joanny Paszkiewicz-Jägers oraz Elżbiety Wicha-Wauben. Książka jest rezultatem psychologiczno-pisarskiego eksperymentu. Podczas tych samych sześciu miesięcy roku 2000, w dwóch holenderskich miastach - Groningen i Almere - autorki prowadziły osobiste dzienniki. Dzienniki przyniosły odpowiedź na pytanie: jak odbierana jest holenderska rzeczywistość przez kogoś, kto jako emigrant z Europy Wschodniej jest outsiderem, lecz jako mieszkaniec Holandii ma z nią na codzień do czynienia. Stały się dokumentami emocji, myśli, wrażeń związanych z dobrowolną emigracją - dwoma różnymi dokumentami. Autorki nie traktują swojej książki jako ostrzeżenia przed emigracją ani też poradnika. Chcą przekazać jedynie osobiste doświadczenia. Książka nie rości sobie pretensji do "ostatecznej opinii" na temat emigracji. Jest tylko "głosem w dyskusji", do której autorki zapraszają swoich Czytelników.

Książkę zamówić można w Wydawnictwie De Trekschuit, Karveelstraat 13, 1335 SN Almere. Cena książki EURO 13.00 + EURO 3.00 (koszty przesyłki na terenie Holandii).